De 1st European Games in Baku (Azerbeidzjan) zitten er op. Ik heb een geweldige week gehad, weer veel ervaring opgedaan tijdens het zwemtoernooi, leuke contacten met de andere internationale officials en bovenal genoten van een prachtige entourage. Voor de achterblijvers: ik heb het mooie weer van daar gewoon meegenomen in een hoekje van mijn koffer. Het was daar de hele week tussen de 33 en 38 graden. Op windstille dagen was een airco of een ‘verkoelend’ buitenzwembad geen overbodige luxe.
Op vrijdagavond ben ik samen met Arjan van Tilburg vetrokken naar Baku, met een tussenstop in Istanbul. Bij aankomst op zaterdagochtend (5 uur) bleek dat mijn koffer waarschijnlijk was achtergebleven in Istanbul. Balen natuurlijk, maar ik had in ieder geval mijn lenzenspulletjes nog. De koffer werd pas op maandagmiddag in het hotel afgeleverd. Zaterdag t/m maandag stond in het teken van voorbereidingen en daarnaast was er nog voldoende tijd over om de toerist uit te hangen. Op zondag zijn we met z’n allen naar het Uniform Centre gegaan om de kleding te passen die we tijdens de wedstrijden moesten dragen. We werden compleet aangekleed: broeken, overhemden, colbertje, das, een pet en een heuptasje. In totaal zo’n 7 kg aan extra bagage. Hoewel grijs van kleur, zag het er toch wel strak uit. In een apart zaaltje was een tiental naaisters bezig om daar waar nodig de kleding te verstellen.
De volgende dag was er de Technical meeting, zeg maar de juryvergadering. Bij zo’n bijeenkomst ligt de nadruk bij het doornemen van het protocol, dat wil zeggen hoe gaat de opmars en afmars, waar ga je staan bij de start en na de start etc. Men vindt het altijd belangrijk dat de tijdwaarnemers en keerpuntcommissarissen precies op dezelfde lijn staan. Leuk voor de tv beelden. Daarna zijn we rondgeleid in het zwembad. Het bad was zeer ruim van opzet met perrons van ongeveer 10 m breed. Ook was er een in- en uitzwembad van 10 banen en 50 meter lang. Ook daar heel veel ruimte rondom het bad. Eigenlijk was alles wel groot daar. Vervolgens moesten we verplicht oefenen met de rugslag startsteun. Na elke start (rugslag uiteraard) moest dat ding helemaal van het blok worden gehaald, om vervolgens bij de volgende serie weer te plaatsen. We hebben er ook een soort instructiefilmpje van gemaakt.
Van dinsdag t/m zaterdag waren de wedstrijden. In de ochtend de series en ‘s middags de halve finales en finales. ‘s Morgens mochten we alleen in overhemd fungeren, maar tijdens de finales liepen we strak in pak. En heet dat dit was…
Leuke successen zijn er behaald door de Nederlandse meiden. Vooral Marrit Steenbergen heeft laten zien dat ze nadrukkelijk aan de deur van de top rammelt. De estafetteploeg dames behaalden in spannende finales 3 x zilver. Knappe prestaties hoor.
Ik heb verschillende functies gehad. De eerste dag was ik stand-by en kon ik vanaf de tribune alles goed overzien en foto’s en filmpjes maken. Twee dagen liep ik als stroke judge (kamprechter) en de overige dagen als turn judge. De ene dag aan de tijdzijde en de andere dag aan de keerpuntzijde.
Ik heb wat nieuwe dingetjes gezien, met name m.b.t. het scorebord. De reactietijd na de start werd behalve in cijfers ook visueel weergegeven door middel van een balkje. Bij de 400 wisselslag persoonlijk en de wisselslag estafette werd behalve de tussentijd ook de feitelijk gezwommen tijd per slag getoond. Dat maakt het voor het publiek ook leuk om de race te volgen. Tot slot werd bij de langen afstanden na elk keerpunt aangegeven hoeveel banen (laps) de zwemmer nog te gaan heeft. De zwemmer heeft daar natuurlijk niets aan, maar ook dit is weer extra informatie voor het publiek.
Over publiek gesproken: door de lage toegangsprijzen waren de tribunes (capaciteit ca. 8.000) redelijk goed gevuld. Alleen, de meeste Azerbeidzjanen hebben volgens mij geen idee hoe het er bij een zwemwedstrijd aan toe gaat. Als er een landgenoot aan de start kwam, en de scheidsrechter begon met de fluitsignalen, dan begon het publiek alleen maar harder te joelen. Tot 2 of 3 keer toe moest daardoor de startprocedure worden afgebroken. Heel bijzonder.
Op mijn facebook pagina heb ik uitgebreid verslag gedaan van mijn avonturen, met daarbij wat foto’s. Uiteraard heb ik ook een foto gemaakt van het Duck shirt. Dat wordt traditie.
En dan nu de voorbereidingen treffen voor het WK in Kazan. Het visum is reeds binnen. Wordt vervolgd.
Nico van Maanen
