Voor de tweede keer in mijn official carrière ben ik als ITO (International Technical Official) naar een Wereldkampioenschap afgevaardigd. Was het 3 jaar geleden naar Kazan, nu ging de reis nog verder en wel naar de stad Hangzhou in China. Een geweldig voorrecht om dit mee te mogen maken. Uiteraard is het Duck shirt meegegaan in de koffer (zie foto).
De voorpret begon al bij het regelen van een visum. Dit werd keurig door de KNZB verzorgd, maar er kwam best wat papierwerk bij kijken (deels in Chinees en deels in Engels). Daarnaast zag ik op de lijst van ITO’s een aantal bekende namen van collega’s staan die ik al eerder in Kazan had ontmoet. Uit elk werelddeel werden nl. een aantal officials uitgenodigd, waarbij Europa hofleverancier was met 8 officials.
De reis zelf werd ook door de KNZB geregeld; ik ben zowel op de heenreis als de terugreis meegevlogen met het Nederlandse team. Ik had daarvoor drie dagen extra dagen in het hotel geboekt om toch wat van Hangzhou te kunnen zien. Voordeel om met de NL ploeg mee te gaan was dat je wat makkelijker door de lange wachtrijen kon bewegen en bij de douane in een snellere rij terecht kon komen. Ook leuk: ik had in Hangzhou regelmatig mijn oranje shirt en hoodie aan met als gevolg dat een aantal keren Chinezen vroegen of ze met mij op de foto mochten. In een Arena shop bij het zwembad ben ik daardoor zelfs door Arena TV geïnterviewd (en niks kopen he).
Terug naar de reis, die duurde zo’n 10,5 uur. Ik arriveerde op donderdag 6 december en werd op het vliegveld en in het hotel door de lokale organisatie welkom geheten en soepel door de diverse formaliteiten geloodst. Overal waren veel enthousiaste vrijwilligers aanwezig, veelal studenten die redelijk Engels spraken. Als ik wat wilde weten stonden ze soms met wel 5 of 6 man sterk op om mij te kunnen helpen. Omdat mijn achternaam te moeilijk was werd ik in het hotel door de vrijwilligers al snel mr. Nicolas genoemd, haha. Mijn eerste activiteit was het ophalen van mijn accreditatie bij het zwembad “Little Lotus”. Vervolgens de rest van de dag en de dagen erna besteed aan het bezoeken van diverse tempels en pagado’s, het beroemde West Lake en het oude deel van de stad. Vaak per taxi, maar ook met de metro. Het koste wat uitzoekwerk, maar het lukte me toch om zonder te vragen een ticket te bemachtigen en in 1 keer de juiste metro naar het centrum te nemen.
Ik kan je vertellen, er zijn daar enorm veel Chinezen… Wat een drukte en het lijkt wel of iedereen een selfie maakt van om het even welke achtergrond. En het verkeer, alles rijdt door elkaar. Er is volgens mij maar 1 regel, en dat is dat er geen regels zijn. Misschien een beetje overdreven, maar op kruispunten geldt vaak het recht van de sterkste. En vrijwel alleen maar elektrische brommertjes die je dus niet hoort aankomen (uitkijken met oversteken) en die maar blijven toeteren en volgens mij het gas pas loslaten als ze op de plaats van bestemming zijn. Heerlijk om zo een aantal dagen ondergedompeld te zijn in zo’n stad, maar ook de rust ervaren bij het bezoek van een tempel of pagoda en bij een wandeling langs West Lake. Een schitterende ervaring.
Maar ik kwam er natuurlijk voor het zwemmen. Op zondag was er de mogelijkheid om kleding te passen. Ik hoefde alleen maar zwarte schoenen mee te nemen, voor de rest werd de kleding geheel beschikbaar gesteld door de organisatie. In de ochtend het informeel tenue met een grijze trainingsbroek en witte polo (beide in 2-voud). Dat paste allemaal prima. Moeilijker was het formeel tenue. De vooraf opgegeven maten klopten niet met de aangeboden kleding. Dat gold overigens voor vrijwel iedereen. De kleermakers hebben overuren moeten draaien om alles bijtijds gereed te krijgen. Het officiële tenue (voor de finalesessies) bestond uit een zwarte pantalon met colbert, stropdas en wit overhemd. Dat zag er best strak uit, al zeg ik het zelf. Kijk maar naar de beelden. Alles bij elkaar was het kledingpakket + diverse gadgets, zoals rugtas, sweater/hoodie, muts en das e.d. behoorlijk omvangrijk. Gelukkig had ik ruimte over in de koffer.
Op maandag was er de juryvergadering (Officials Meeting) met de 4 scheidsrechters en een voorstelrondje met alle 35 officials. Aan de hand van een PowerPoint werd vrijwel alleen aandacht besteed aan het organisatorisch deel en de te volgen procedures. Zo werd gezegd dat we tijdens de wedstrijden altijd op 1 lijn moesten staan en alleen daarvan af te wijken als we een disvoorstel zouden hebben, of anderszins hulp van de reserve official. Ook het gelijktijdig opstaan en naar onze plaats lopen tijdens de finales werd uitgebreid besproken. Bijna militaristisch, maar bij wedstrijden op dit niveau zeer gebruikelijk. En natuurlijk altijd blij kijken J
Na afloop was er mogelijkheid om het zwembad te bezichtigen. Het (tijdelijke) bad met 10 banen was gebouwd in een voor tenniswedstrijden bestemde grote ronde hal met een capaciteit van ca. 7000 toeschouwers. Daarnaast was een tijdelijk hal gebouwd voor een 10 banen in- en uitzwembad. Er was zelfs een aparte rustruimte voor officials met grote relaxstoelen. Een overweldigend groot complex, waarin het gemakkelijk verdwalen was.
Het toernooi zelf werd gezwommen van dinsdag t/m zondag. In de ochtend de series van 9.30-ca. 13.00 uur en in de avond de (halve) finales van 19.00-ca 21.20 uur. Beste lange dagen dus, vooral als je bedenkt dat we steeds ongeveer 1,5 uur voor aanvang van de sessies al met de bus vanuit het hotel vertrokken. Ik heb alleen gefungeerd aan tijdzijde en keerpuntzijde. Op 2 dagen was ik tijdens de finales vrij, omdat ik in de ochtend was ingedeeld op baan 0 of baan 9. De finales worden nl. altijd op 8 banen gezwommen. Tijdens één van die finales kwam ik toevallig naast Ferry Weertman te zitten (je weet wel, Olympisch kampioen open water zwemmen). Het verraste me overigens dat hij wist wie ik was. Leuk. Uiteraard ging hij uit z’n dak toen zijn vriendin Ranomi goud won (wij ook hoor).
Ik had de twijfelachtige eer om het eerste diskwalificatievoorstel van het toernooi in te dienen. Je loopt dan voor een vrijwel vol stadion vanaf keerpunt naar de scheidsrechter om je verhaal te doen en je weet dat iedereen naar je kijkt. Dat is best spannend. Soms wordt een voorstel nog even gecheckt aan de hand van videobeelden, maar bij mij hebben ze dat niet gedaan. Overigens maakte de zwemmer dezelfde fout later in de race en dat werd door mijn vervanger ook gezien. Ik had die bevestiging overigens niet nodig.
Ik weet inmiddels ook weer wat het is om drijfnat te worden aan de keerzijde. Na afloop van bijna elke sessie kon ik letterlijk mijn schoenen leeggieten. Dan heb je het dus in de ogen van de scheidsrechters goed gedaan.
Je weet dat er overal camera’s staan opgesteld, dus even uitgebreid gapen tijdens de wedstrijd is niet handig. Concentratie blijft vereist, omdat je ook niet verrast wilt worden door een zwemmer die ineens een vreemde of foutieve beweging maakt tijdens een keerpunt. Het blijft ook heel bijzonder om zwemmers uit, zeg maar de kleine(re) landen op dit WK bezig te zien. Een deelnemer uit Afghanistan bijvoorbeeld bleef tijdens zijn race (schoolslag) rommelen met zijn zwembril om ten slotte halverwege maar te stoppen. Een andere zwemmer keerde tijdens de 100 vrij al op 5 meter van de kant en zwom vrolijk verder en een deelnemer uit Papua Nieuw Guinea bleef huilend achter nadat hij voor het startsignaal in het water viel.
Een schrikreactie was er bij de start van een wisselslagestafette (series) toen de rugslagsteun in het water viel. Dit werd veroorzaakt doordat de zwemmer de steun nog wilde verstellen terwijl hij al in het water lag. De official bood een helpende hand, maar de steun kwam scheef te hangen en rolde af. De start is desondanks gewoon doorgegaan. Er werd een protest ingediend en na overleg met de Technical Swimming Committee van de FINA mocht de ploeg alsnog overzwemmen en eindigde verrassend met een 8e tijd. Vervolgens kwam er een protest over de gang van zaken van het team dat in eerste instantie als 8e was geëindigd. Na wederom overleg met de TSC is besloten om de finale dit keer met 9 ploegen te laten zwemmen.
Er werden veel wereldrecords gezwommen en ook de Nederlandse ploeg was zeer succesvol met in totaal 11 medailles. Het was ontzettend leuk om dit van dichtbij (zeg maar gerust eerste rang) te mogen meemaken. Tijdens het toernooi heb ik een aantal keer gedacht: Nou Nico, je staat hier toch maar mooi op een WK, het op een na belangrijkste zwemtoernooi ter wereld. Hoeveel officials dromen hier alleen maar van??
Ik heb een klein inkijkje gegeven van mijn avontuur in China en hoop nog eens mijn ervaringen te kunnen delen met andere officials. Wie weet. In ieder geval pakken ze dit niet meer van me af!!
Nico van Maanen
Zwartewaal, december 2018
